Siyah-Beyaz Türkiye’nin en renkli habercisini kaybettik. Ben oldum olası meslektaşlarım ve yakınlarımın ardından kolay kolay bir şey yazamam…
Yine o hallerdeyim işte!
Şimdi, mesleğimizin duayenlerinden olan, yüz yüze hiç görüşmediğim, dokunmadığım Mehmet Ali Birand’ın arkasından ne yazabilirim ki!
Biz, habercilerin idolleri vardır. Mehmet Ali Birand da benim idollerimden biriydi.
Henüz lise öğrencisiyken izlemeye başladığımız 32. Gün’den, esinlenerek sorumluluğunu üstlendiğim okul gazetemizin adını 8.Gün koymuştum.
Bizim 8.Gün, bir okul heyecanı, hoş bir anı olarak kaldı…
Ama 32. Gün; hep bu ülkenin heyecanı, ilklerin ve şaşkınlıklarımızın, zaman zaman da mesleki kıskançlıklarımızın adresi oldu…
***
Yılllar, yılları kovalarken bir taşra muhabiri olarak, Mehmet Ali Birand ile yollarımız Doğan Medye Grubu’nda kesişti. CNN Türk’ün ilk yılları ve biz; Doğan Haber Ajansı (DHA)’nın Erzurum bürosunda çalışıyoruz. Uydu telefonlar yeni çıkmış… Genel müdürümüz Uğur Cebeci Erzurum’a da bir uydu telefon göndermiş. Kocaman bir şey… Özel çantasında büyük özenle taşıyoruz. Gittiğimiz her yerden bu telefon ile CNN’in o yıllardaki marka programları Mehmet Ali Birad ile Manşet’e, Çiğdem Anat ile Ajans’a, bazen de Cüneyt Özdemir ile 5N1K’ya bağlanıyor, sahadan sıcak haberler veriyoruz.
***
2000 yılının ilk aylarında soğuk bir kış akşamı, Çeçen mültecilerin Gürcistan üzerinden Türkgözü Sınır Kapısı’na geldikleri ve ülkemize girmek için bekledikleri istihbaratını alıyoruz. Ve yola koyuluyoruz… Türkgözü Sınır Kapısı’ndan geçerek mültecilerin olduğu bölgeye gitmemize izin verilmiyor. Sınırın diğer tarafında olup bitenleri, TIR şoförlerinden ancak öğrenebiliyoruz. Elimizde ne bir kare fotoğraf, ne iki saniye görüntü var… Bir gazeteci için en stresli durum anlayacağınız… Bu gerginlik kısa sürüyor ben bir yolunu bulup bir şekilde Gürcistan’a geçiyorum. İlikleri donduran soğuk altında bekleyen mültecilerle ki; çoğu yaralı, çocuk, kadın ve yaşlılarla röportajlar yapıyorum. Haber büyük yankı uyandırıyor. Başta Hürriyet ve Miliyet olmak üzere gazeteler haberi oldukça geniş veriyor. CNN Türk’ün gün boyu süren kuşak programları Ajans ve Manşet’e telefonla oradaki durumu anlatıyorum. Bir anda gündemin en hararetli konusu Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel’in görev süresinin uzatılması (5+5) unutuluyor ve bu konu tartışılmaya başlıyor. Sahadan sıcak gelişmeleri bildiren ise sadece benim.
Mesleki açıdan birçok anlamda ilk deneyimlerim… Canlı telefon bağlantıları, pasaportsuz ve kaçak giriş yaptığım yabancı topraklar, imkânsızlıklar; ama tüm bu olumsuzlukları her defasında Mehmet Ali Birand’ın o babacan ve sevecen sesi yeniyor...
“Evet, Orhan anlat bize!.. Orada neler oluyor?”
Bu soru tüm heyecanımı ve stresimi alıyor, izlenimlerimi aktarırken karşımdakinin meslek idolüm Mehmet Ali Birand olduğunu unutuyor; bir arkadaşımın ağabeyimin varlığıyla özgüven buluyorum.
Yayınlarımız o kadar başarılı geçiyor ki, bir sonraki bir öncekini aşıyor. Bu telefon bağlantılarının öncesi ve sonrası ise sık sık nasihatler, mesleki tüyolar alıyorum. Birand, nelere dikkat etmem gerektiğini, tonlamalarımı, vurgularımı, fotoğraf ve görüntü olmadan orada yaşanan insanı durumu nasıl yansıtabileceğimi öğretiyor…
***
Şimdi ekranlarda o büyük ustanın ardından yakın çalışma arkadaşları, meslektaşları ve dostlarının anlattıklarını izleyince bir şeyin daha farkına varıyorum. O hep yanında olanlara değil; biz çok uzaklardaki meslektaşlarına da bildiklerini ve bizim alabileceğimiz her şeyi öğretiyormuş.
Evet ben Mehmet Ali Birand ile ekranın dışında hiç karşılaşmadım,
Onunla telefon haricinde hiç konuşmadım, şakalaşmadım.
Ona hiç dokunamadım ben…
Ama o hepimize dokunabiliyordu…
Dokuna dokuna da gitti…
Siyah-Beyaz Türkiye’nin Gökkuşağı… Ruhun şad olsun büyük usta…
NOT: Bu yazıyı Sayın Birand'ın ölümünden 3 gün sonra 20 Ocak 2013 günü yazmıştım. Bugün; Halk TV'de İpek Özbey'in konuğu olarak eşi Cemre Birand'ı konuk görünce, tekrar paylaşmak geldi içimden... Saygılarla...